ετσι ειναι αγορι μου οπως τα λες εγω κ εσυ μονο ξερουμε τη περασες να εισαι παντα καλα κ να σκεφτεσαι παντα με την λογικη Σ ΑΓΑΠΩ
Συνέντευξη από τον αθλητή της Άρσης Βαρών Κώστα Παπαδόπουλο
2012-05-09 16:58
.jpg)
Επιμέλεια και σχόλιο Αλέξης Φουσκαρίνης
Ένας αξιοσέβαστος αθλητής και μέλος της Εθνικής Άρσης Βαρών ο Κώστας Παπαδόπουλος παραχώρησε το πρωί της Δευτέρας 7/5 συνέντευξη στους σπουδαστές αθλητικής δημοσιογραφίας του ΙΕΚ ΔΟΜΗ, ξετυλίγοντας πολλές πτυχές της ζωής του αλλά και της αθλητικής του καριέρας.
Μίλησε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στις Σέρρες και το τρόπο που «γνώρισε» την Άρση Βαρών. Εκφράζεται με αρκετή πικρία για το μεγάλο «σίριαλ» ντόπινγκ και με περίσσιο σεβασμό και εκτίμηση για το μέντορα της χρυσής τότε ομάδα Χρήστο Ιακώβου.
Γεννήθηκε στις Σέρρες όπου παρέμεινε εκεί μέχρι 11 ετών. Γόνος όχι και τόσο εύπορης οικογένειας αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την Άρση Βαρών σε ηλικία 9 ετών με προτροπή του γυμναστή του στο σχολείο. Η αφοσίωση του για το άθλημα απέφερε καρπούς έχοντας μέχρι και σήμερα σε ηλικία 28 ετών με αξιόλογη πορεία με την Εθνική ομάδα όντας μάλιστα 2ος παγκόσμιος πρωταθλητής εφήβων και Μεσγειονίκης. Παγκόσμια διάκριση που με βάση τον παλαιότερο κανονισμό με το «άνευ» του χάρισε την απευθείας είσοδο του στην Νομική σχολή Αθηνών.
Να δούμε λοιπόν τι δήλωσε ο Έλληνας πρωταθλητής :
Πως προέκυψε η ενασχόληση σου με την Άρση Βαρών ?
«Όταν ήμουνα μικρός σαν παιδί και εγώ έκανα διάφορα αθλήματα για να δοκιμάσω τον εαυτό μου. Ο γυμναστής του σχολείου μόλις είχε ανοίξει μια τέτοια σχολή. Ε... με φώναξε για δοκιμή και από τότε κόλλησα και αφοσιώθηκα.»
Πόσες ώρες αφιερώνεις την ημέρα για προπόνηση και τι χρειάζεσαι για να ανταπεξέλθεις?
«Κάνω 3 προπονήσεις την ημέρα. Η πρώτη στις 10 το πρωί ,η δεύτερη κατά τις 17:00 και μια στις 19:00 αμέσως μετά το φαγητό. Στην τελευταία γίνονται οι καλύτερες επιδόσεις λόγω ότι ο οργανισμός δεν έχει αρχίσει να κάνει καύσεις ακόμα και βγαίνει σε δύναμη. Χρειάζεται καλή διατροφή και πάρα πολύ πρωτεΐνη.»
Πώς αισθάνεσαι όταν αγωνίζεσαι?
«Είναι απίστευτο συναίσθημα. Νιώθεις πραγματικά πολύ δυνατός όταν σηκώνεις τόσα κιλά. Το ξεχωριστό είναι ότι σε κάθε αγώνα πρέπει να υπερβείς τον εαυτό σου. Είσαι μόνο εσύ και η μπάρα.»
Έχεις μετανιώσει ή θα άλλαζες κάποια από τις αποφάσεις σου μέχρι σήμερα?
«Καταρχήν όσο αναφορά το άθλημα που επέλεξα ήταν νομίζω η καλύτερη επιλογή που μπορούσα να κάνω εφόσον δεν το έχω αφήσει μέχρι σήμερα. Πλέον δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτό. Το μόνο που θα ήθελα να επανορθώσω είναι να έβλεπα την οικογένεια πιο πολύ. Έχω φύγει από το σπίτι μου από 10 χρονών και τώρα μου κακοφαίνεται.»
Έχεις στερηθεί πράγματα λόγω του επαγγελματικού σου προσανατολισμού;
«Όχι νομίζω ότι τα έχω κάνει όλα απλά με μέτρο. Αν έχεις μυαλό και κάνεις ώριμες κινήσεις μπορείς να μην στερηθείς τίποτα. Με στεναχώρησε πολύ όμως και γι’ αυτά και σπουδάζω ακόμα , ότι λόγω τον προπονήσεων ξεκίνησα το σχολείο σε μεγάλη ηλικία και γενικότερα δεν είχα τη δυνατότητα να μορφωθώ όσο έπρεπε και με τις σωστές βάσεις.»
Ποιές οι εντυπώσεις σου από τη χρυσή γενιά της Άρσης Βαρών και πώς βλέπεις πλέον το μέλλον του αθλήματος?
«Οι παλιοί ήταν ένα τεράστιο σχολείο για μένα διότι ήμουνα σε μικρή ηλικία. Πάντα ήθελαν και είχαν τη διάθεση να βοηθήσουν και να βελτιώσουν τους μικρότερους. Τώρα πλέον τα πράγματα είναι αλλιώς , δεν υπάρχει μέλλον και προοπτική. Το άθλημα χρειάζεται μεγαλύτερη προβολή και επιτυχίες για να φέρει μικρά παιδιά στο χώρο. Πρέπει όσοι ασχολούμαστε να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για τη διάνθισή του.»
ΝΤΟΠΙΝΓΚ: Πώς έζησες αυτές τις στιγμές και πώς αντέδρασες?
«Κοιτάξτε... ήταν νομίζω το μελανότερο σημείο στη Ελληνική Άρση Βαρών. Τότε ο προπονητής μας ο Χρήστος ο Ιακώβου συνήθιζε να προμηθεύεται πρωτεΐνες και συμπληρώματα από μια Κινέζικη εταιρία. Είχε μείνει όμως μέσα στο μηχανήματα παρασκευής ουσία από προηγούμενη κατασκευή και έτσι δημιουργήθηκε όλο το θέμα. Προσωπικά εγώ πιστεύω στο ανθρώπινο λάθος. Δεν είναι δυνατόν να έδωσε ο Χρήστος ντόπα σε 15 άτομα. Ακούγεται χαζό και δεν είναι τόσο αφελής να χαλάσει έτσι το όνομα και την καριέρα του.»
Βλέπεις τώρα καθόλου τον κ. Ιακώβου?
«Τον βλέπω που και που πάντως ακόμα δεν είναι καθόλου καλά ψυχολογικά. Τα δικαστήρια ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί και αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο. Αυτό όμως που τον έχει στεναχωρήσει περισσότερο είναι ότι λόγω όλων αυτών των γεγονότων δεν του μιλάνε οι περισσότεροι αθλητές που είχε. Δεν υπάρχει χειρότερο για ένα προπονητή και ειδικά για τον συγκεκριμένο που τους είχε σαν παιδιά του.»
Πώς φαντάζεσαι το εαυτό σου μετά την δύση της καριέρας σου?
«Σίγουρα θέλω να μειώνω στο χώρο. Η φιλοδοξία μου είναι να κάνω προπόνηση σε μικρά παιδία για να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ στο μέλλον και την ανάπτυξη του αθλήματος.»
Έχεις κάποια ενασχόληση που σε γεμίζει εκτός χώρου?
«Τους τελευταίου 3 μήνες έχω ξεκινήσει μπουζούκι. Μ’ αρέσει πολύ η ενασχόληση με τη μουσική και ειδικά μένα τέτοια όργανο που είναι η ιστορία αυτού του τόπου. Επίσης σαν παιδί και εγώ πηγαίνω αγγλικά. Τί να κάνω... τρέχω να καλύψω το χαμένο χρόνο.»
Μια συμβουλή για τους νέους?
«Γνώμη μου είναι να ακολουθήσει το κάθε παιδί αυτό που τον γεμίζει πραγματικά. Σ’ αυτό πρέπει να βοηθήσουνε και οι γονείς , πρέπει να αφήσουν το παιδί να ψαχτεί και να γνωρίσει καινούρια αθλήματα και όχι μόνο ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Κατά βάση είναι υπαίτιοι για τον παραγκωνισμό αθλημάτων σαν το δικό μου.»
...είπε κλείνοντας!
.jpg)
Ένας άνθρωπος τόσο απλός και δημιουργικός βάζοντας στην άκρη τον μυώδη άντρα κα βγάζοντας προ τα έξω ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί που δίνει καθημερινά τον καλύτερο του εαυτό για να ανταπεξέλθει στον αγώνα που δίνει για τη ζωή αλλά και το μέλλον της Άρσης Βαρών. Με χαμόγελο και αισιοδοξία κ
ρατάει συνεχώς όρθια και με «τεντωμένους αγκώνες» τη μπάρα των χιλίων προβλημάτων παίρνοντας το μήνυμα πως με πίστη και θέληση τα πάντα είναι εφικτά.
Σχόλια αναγνωστών
Ημερομηνία: 2013-09-05